‘Wie gelukkig wil reizen, reist met weinig bagage.
Antoine de Saint-Exupery ‘
Deze wijsheid zong door mij heen in de weken van voorbereiden op de vakantie. Ik vind het een mooie wijsheid en hij beschrijft mijn spirituele queeste wel, eigenlijk. Eigenlijk is ook hier het juiste woord; het is een diep verlangen in mij, om lichtgewicht te kunnen reizen. Letterlijk en figuurlijk. Eerst maar even over letterlijk: Ik vertoef graag in winkels van buitensport en verlekker mij daar aan lichtgewicht kampeermateriaal. Ooit deed ik het, met weinig op reis. Met een plunjezak voor twee personen waar de tent ook nog in gehuisvest was, met het openbaar vervoer op pad. Maar dat is lang geleden.
Nu reizen we met een caravan. Die nodigt met zijn praktische bergruimtes uit om je huishouden in mini omvang mee te nemen. Zou niet hoeven natuurlijk maar met lege kastjes reizen is ook een beetje gek. Toch? Dus mogen er Tupperware bakjes mee, een slacentrifuge, zelfs m’n gietijzeren pannetjes en onmisbare raspen. En toch maar 3 jurken, de nodige t-shirts en broeken want je weet maar nooit wat voor weer we gaan tegenkomen. En een beetje in stijl gekleed blijf ik ook in den vreemde graag, ook al kent geen hond me daar. Nee, mijn levensmotto integreren in de vakantie praktijk; ik ben er nog geen ster in. M’n spulletjes moeten me nog het ogenschijnlijke houvast geven. Houvast dat ik meer zoek als ik huis en haard ga verlaten, de onbekende openheid in.
Wel heb ik dit keer de vraag’ kan het ook lichter, gemakkelijker, minder?’ meegenomen bij het vergaren van m’n spullen. En het helpt echt een beetje. Ik reis dit keer een klein beetje lichter dan voorgaande jaren.
‘Wie gelukkig wilt reizen, reist met weinig bagage……’Hij past zo mooi naast mijn levensmotto ‘ hoe als je je met zorgeloosheid kon omringen en dat dat je ruimte was’ . Van Bert Schierbeek.
In mijn wachtkamer hangt deze tekst postergroot. Soms begrijpen mensen de term zorgeloosheid niet zo goed. Alsof het onverschilligheid zou betekenen.
Ik vertaal het graag met ‘zorg zonder gewicht’.
Ons dagelijkse ik -onze psyche - heeft zo zijn eigen goedbedoelde vorm van zorg. In reactie op pijn, verdriet of ander ongemak is het karakter daarvan bij dieper schouwen te herkennen als: ‘ het moet anders worden, minder erg, minder pijnlijk, minder moeilijk’. Zulk een zorg kan heel betrokken en liefdevol lijken. Maar eigenlijk zit er een ontkenning in. Zoals het is, zou het niet mogen zijn. Alsof de grote Zijnsruimte niet ruim genoeg zou zijn om alles te bevatten en te omvatten. Dat idee kan zich uiten in troostwoorden als: ‘morgen zal het vast beter zijn’ of ‘maar er zijn toch ook nog leuke dingen’? Of in adviezen; ‘je doet ook teveel’. Zorg heeft hier een correctie in zich en dat geeft zwaarte en gewicht. En het beweegt weg van het Nu dat in dit voorbeeld gevoeld wordt als pijn of verdriet. Als ontvanger van zulk een zorg word je wanneer je in jezelf afdaalt en eerlijk bent, niet echt blij. Je voelt je niet echt ontmoet, niet echt gekend, niet echt begrepen. Je moet anders.
Gelukkig kan het ook heel anders. Daarvoor moet je niet uit je psychevaatje tappen, maar uit je Ruime Verlichte Hart. Dan krijgt zorg een heel ander karakter. Vederlicht, nabij, erkennend, warm en aanwezig. Als je de wens dat het anders moet zijn of anders moet worden laat oplossen, dan heb je weinig bagage meer bij je. Zit zo maar eens met lege handen en een open hart naast iemand die in pijn of verdriet of boosheid is. En doe niet zoveel meer als zorgeloos in contact zijn met de ander in zijn of haar werkelijkheid. Luisterend, stil, roerloos en misschien zelfs voor even sprakeloos aanwezig. Leef je in, vraagt hoe het gevoel precies voelt, help de ander waar te laten zijn wat innerlijk wellicht ook nog bevochten wordt en daardoor zwaar blijft. Zorgeloos omdat het universum zelf immers groot genoeg is voor alles wat plaatsvindt? En omdat tegelijkertijd alles wat plaatsvindt zelf al een uitdrukking, ornament is van dat universum?
Ik ken zelf zo goed de zucht van verlichting die vrij komt als iemand mij helemaal intact laat in mijn werkelijkheid, er helemaal bij wil zijn. Mij daar helemaal wil ontmoeten. Niets ontkent, beter of mooier praat, niet begint met oplossingen zoeken, maar simpelweg erkent waar ik ben. In contactvolle, liefdevolle zorgeloosheid. Zorgeloos omdat niets van het moment anders moet dan het is. Hartverwarmende ontmoetingen zijn dat. Die helpen je leven met zorgeloosheid, gewichtloosheid te omringen. En dat verlicht.
Ik wens jou als lezer en mijzelf een zorgeloos lichtgewicht reizen toe!
